Patologia, tuż za ścianą
Jak zdążyłeś już zauważyć, jesteśmy młodymi rodzicami, ale nie skreślaj nas z tego powodu, jesteśmy bardziej dorośli umysłowo, niżeli niektóre Panie z osiedlowego monitoringu. Mamy dwójkę dzieci, czego doświadczasz każdego dnia, słysząc, jak się wychowują. Jak dorastają i poznają emocje.
Różnica wieku między nimi jest duża, bo 5 lat. Zapytasz pewnie czemu taka duża i czy nie chcieliśmy wcześniej. Otóż powiem Ci tak. Po pierwsze, to nie Twoja sprawa i nie powinno Cię to interesować, a po drugie, żeby zaspokoić Twoją ciekawość — opowiem Ci czemu.
O zgrozo dla Twego pokolenia, starsza córka ma innego ojca, a z mężem związałam się, gdy miała 2 lata. Tak nam pięknie ten czas leciał, aż zaszłam w ciążę. Nie, nie chcieliśmy dziecka od razu po ślubie. Nieślubne dziecko i to z innym — wiem, masakra i niedopuszczenie w Twoich latach, cóż. W Twoim pokoleniu też jest wiele takich osób. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, a Belzebub na pewno przybije mi piątkę.
Wracając jednak do tych krzyków i innych dźwięków, które mogą przyprawić Cię o szybkie ubranie się i wyjście do MOPSU. Moje dzieci żyją, są najedzone, są inteligentne, zadbane. One dorastają i się uczą. Zapomniał wilk, jak watahę miał, co?
Odgłosy te są powodowane różnymi czynnikami, które postaram Ci się wyjaśnić.
Zacznijmy od zwykłej zabawy. Moje dzieci się bawią, zgodnie lub mniej. Czasem wyrywają sobie włosy z głowy, bo kłócą się o zabawkę, lub o pozycję, którą zajmą w zabawie. Jedna chce być matką, druga dzieckiem — czasem bywa tak, że obie chcą być tą samą osobą, a wiesz, jak to jest, jak baby chcą tego samego. BOOM i apokalipsa.
Następna sprawa to bunt, który wyrażają, ucząc się tak stawiać na swoim, a że słyszą sprzeciw wobec ich działań, próbują dalej i głośniej. Manipulując płaczem (dosłownie jakbym je ze skóry obdzierała) i krzykami. Starsza się wycwaniła i weszła level up krzycząc „Nie mamo, proszę...nie...". Musi to zabawnie brzmieć za ścianami, szczególnie w wersji z „Nie tato, proszę, nie...".
Co do mojego krzyku. Uwierz mi, ja nie krzyczę, ja po prostu podnoszę głos. Gdybym krzyknęła, to nie musiałbyś iść do MOPS-u — usłyszeliby mnie tam. Są takie momenty, że człowiek, tłumacząc po raz enty, prosząc o coś, zakazując i wobec swych próśb i tłumaczeń otrzymuje zignorowanie, to po prostu się gotuję i stawia sprawę bardziej stanowczo. A gówno mnie to obchodzi, co sobie pomyślisz, dzieci mają mnie słuchać, ileż można tłumaczyć, prosić, mówić? Nie biję, nie katuję. Stosuję kary polecane przez psycholog-pedagog. Czyli metodą „kar i nagród". Kary dzieci znoszą gorzej i wracamy do buntu.
Przepraszam Cię sąsiedzie, że musisz wraz z nami przechodzić ten etap, ale zauważyłeś, że moje dzieci zawsze są miłe dla innych, wiedzą jak się zachować w różnych sytuacjach, zawsze się z Tobą przywitają. I wiesz co? Śmiem twierdzić, że nawet bardziej kulturalne niż Twoje pokolenie. Nie szydzą z różnych kolorów skóry, włosów, wyznań. Wiesz czemu? Bo uczę ich tolerancji — coś, czego twojemu pokoleniu brakuje.
Słyszysz wrzaski i krzyki, ale nie widzisz, jak razem się bawimy, jak razem robimy obiad, jak wychodzimy na spacery i świetnie się na nich bawimy. Nie widzisz, jak przytulamy dzieci, jak z nimi rozmawiamy o problemach i nie widzisz, jacy szczęśliwi pomimo tego wszystkiego jesteśmy i jak bardzo się kochamy.
Prawdą jest, że płacz jest głośniejszy niż śmiech w uszach sąsiadów. Szkoda niestety, że gdy naprawdę się coś dzieje, patologia i krzywda dzieci/ludzi, wtedy wówczas sąsiedzi mają zatkane uszy. Zastanów się zatem zanim ocenisz sytuację, przyjrzyj się dokładnie.
* Nikt nie podał mnie na MOPS. Post został napisany ku przestrodze „dobrych sąsiadów".
Post został skopiowany ze starego bloga. Data publikacji: 21.10.2015
